Erika Meda _(BE)

Erika Meda werd geboren in 1986 in Brussel. In Namen studeert ze talen, Romaanse litteratuur en film. In 2013 wordt ze mede-oprichtster van het productiehuis ‘Roue Libre’ (freewheeling) waar ze tot 2019 actief is. Ze neemt het besluit meer plaats te geven aan haar eigen kunstbeoefening en projecten te ondernemen op academisch en pedagogisch vlak. Ze geeft les aan Prep’Arts in Brussel en coördineert er de sectie film. Ze verzorgt ook diverse workshops rond ‘beeld’, meer bepaald aan het CEC van Bomel in Namen.

Ze gaat voor een doctoraat in de Kunsten en Kunstwetenschappen, en onderzoekt de zeer verscheiden uitdagingen van een creatief artistiek proces, en de impact van deze verscheidenheid op het werk alsook op het proces zelf – een eerder theoretische manier om fictie en regie aan te pakken, waar ze zich al van jongs af aan in uitleefde.

In het kader van de Biënnale stelt ze ons een installatie voor, ongezien in omvang, met afdrukken op betonnen tegels, vaak gerelateerd aan water, de kustlijn … Haar werk verwijst naar het brokkelige geheugen van een rots. De harde en koude steen waar we onze stappen op zetten, en onze gebouwen, die verhalen van de wind en van mensen opneemt, en dan erodeert. Elke tegel wordt een fragment uit de verstreken tijd, als een zichtbaar geworden markering van wat de steen heeft zien voorbijgaan, of zou gezien kunnen hebben; het uitwissen of oplossen van wat ooit was.

Mayumi Suzuki _(JP)

Mayumi Suzuki is een documentaire-fotografe « een verhalenvertelster », en woont in Japan. Ze benadert mensen als individuen en haar foto’s vormen een bewijs van hun leven. Haar rol als “visueel vertelster” bestaat er uit om persoonlijke verhalen te ontdekken en te creëren.
Ze is geboren en getogen in een familie die een fotostudio had, opgericht door haar grootvader in 1930 in de stad Onagawa. Tijdens de tsunami in 2011 werd het huis van de artieste vernield, alsook de fotostudio van haar vader. Haar ouders kwamen om het leven. Na de catastrofe heeft ze de camera van haar vader in de hand genomen en is ze begonnen aan een hartroerende hommage aan haar verloren familie.

« Mijn ouders, die een fotostudio hadden, verdwenen uit mijn leven door de tsunami in 2011. Ons huis was vernield. Het was een werkplek, maar ook een plek waar geleefd werd. Ik ben daar opgegroeid. Daar waar hun fotostudio was geweest, lag nog slechts een hoopje puin. Ik heb de donkere kamer, of wat er nog van overschoot, terug gevonden, alsook de camera van mijn vader, zijn portfolio en ons familiealbum, alles onder de modder. Op dat moment had ik er erg veel spijt van dat ik hun fotostudio niet had overgenomen. Op een dag heb ik geprobeerd een foto te nemen met de beschadigde lens op het fototoestel van mijn vader. Het beeld was somber en flou, als het zicht van een overledene. Toen ik het in mijn hand nam, beeldde ik me in dat ik onze wereld kon verbinden met de andere kant …»