Jacky Lecouturier _(BE)

« Boubat haalde vaak een metafoor aan voor de fotografie, die oude Japanse kunstvorm : Een man wandelt op een kiezelstrand en raapt een willekeurig steentje op. Er zijn duizenden kiezeltjes die allemaal op elkaar lijken, maar eens het kiezeltje in zijn hand, wordt het een beetje van hemzelf. Hij kan het eventueel weggeven. Als hij een onschuldige boom fotografeert is Jacky Lecouturier niet op zoek naar bijzondere schoonheid, een opmerkelijke lichtinval of een cruciaal moment. Hij nodigt ons uit om contact te maken met ‘zijn’ boom, gewoon omdat het een boom als alle andere is. Hetzelfde geldt voor een anonieme wolk, een stuk land dat net werd bewerkt, een betonnen paal die in de berm werd gezet. Hij nodigt ons uit tot een basiscontact zonder franjes met de natuur, met deze grond die de zijne werd : de Condroz. Op een mooie dag in mei 68, pakte de jonge Lecouturier zijn spullen bij mekaar en vertrok hij uit de industriële buitenwijken van Charleroi om de wereld te verkennen. Hij houdt halt in de valleien van de Condroz, slechts enkele kilometers verderop. Meer dan veertig jaar later is hij er nog steeds. Met de nauwgezetheid van een zorgzame tuinier blijft hij er zorg dragen voor kleine kortstondige geluksmomenten… » (overgenomen van Philippe Dollo, « Jacky Lecouturier of de furore van het rustige leven», Praag, maart 2010)

Jacky Lecouturier was lange tijd docent aan het ESA in Brussel « de 75 » (Hogeschool voor fotografie). Hij maakt van het allerbegin deel uit van het programmatieteam en de organisatie van de Biënnale voor Fotografie van de Condroz. Nu werd er beslist om de fotograaf uit te nodigen via de voordeur, om de streek de herontdekken, het landschap en zijn vrienden van wie hij nauwelijks afstand neemt — op de tippen van zijn tenen, zoals steeds, en via het raam.

jackylecouturier.be